معنی برون تاختن در لغت نامه دهخدا

بیرون تاختن. به خارج بردن بسرعت:، ز پیش همایش برون تاختند، به آب فرات اندر انداختند.، فردوسی.، سخنها ز هر گونه برساختند، هیونی تگاوربرون تاختند.، فردوسی.، ز گردان خاور سواری چو ابر، برون تاخت با خود و با خشت و گبر.، اسدی.، نشان از خانه چوبین برون تاخت، که چوبین خانه از دشمن بپرداخت.، نظامی.، ای بسا خانه تقوی که رسیده ست بآب، تا ز منزل عرق آلود برون تاخته ای.، صائب